In juni 2016 overleed de echtgenote van de heer Janssen, na
een huwelijk van meer dan 60 jaar.
Door de vele jaren samen en het delen van lief en leed,
was ineens alles anders...
Naast het gemis van zijn vrouw als maatje, liefde van
zijn leven en moeder van de kinderen, bleek het ook een gemis van zijn
mantelzorger. Voor de kinderen werd gaandeweg duidelijk dat vader niet
meer zelfstandig kon functioneren door initiatiefverlies, vergeetachtigheid
en overzichtsverlies. Ook de sociale contacten werden niet meer onderhouden. Bij nader onderzoek bleek een dementiesyndroom hiervan de oorzaak.
Verlies van je vrouw, verlies van functies, verlies van
sociale contacten is mijn inziens een rouwproces tot de macht 3. Hoe ga je hier als 83-jarige, met dementie, mee om?
Ondanks de algehele achteruitgang en het ouder worden,
heeft meneer Janssen de veerkracht en het vermogen om weer te genieten van mooie
momenten in zijn leven en zich aan te passen aan alle ingrijpende veranderingen. Hij geniet van de liefdevolle aandacht van zijn kinderen,
kleinkinderen en familieleden, maar ook van de (nieuwe) sociale contacten op de
dagbesteding binnen het verpleeghuis.
De dagstructuur en de mensen binnen de dagbesteding
in combinatie met de vaste zorgmomenten van de thuiszorg van Meander, zijn de nieuwe,
inmiddels vertrouwde bakens in zijn leven.
Deze bakens bieden hem weer grip en vertrouwen.
In juli 2017 was het onvermijdelijk dat meneer Janssen werd opgenomen in het ziekenhuis voor een relatief eenvoudige, medische
behandeling. Helaas waren de ziekenhuisopname en zijn ziekte zo
ingrijpend voor hem dat hij delirant is geraakt. Daardoor versnelde de achteruitgang in
het dementieproces.
Na een revalidatietraject blijkt nu dat thuis wonen,
ondanks intensieve verpleeghuiszorg thuis, niet meer veilig en verantwoord
is.
Aangezien meneer Janssen door de dagbesteding bekend is in het verpleeghuis in de
buurt, ziet hij in dat hij beter in het verpleeghuis kan
gaan wonen zodat hij niet meer alleen is in de avond en de nacht.
Kunnen wij met elkaar het verschil maken voor meneer Janssen?
We hebben geen invloed op het feit dat mensen ziek worden
en overlijden, maar wel op kwaliteit van leven van mensen.
Hoe mooi zou het zijn als, de onvermijdelijke verhuizing
van meneer Janssen naar het verpleeghuis alleen een verandering is van wonen.
Hoe mooi zou het zijn als hij zijn eigen vertrouwde
zorgmedewerkers zou kunnen behouden?
Hoe mooi zou het zijn als hij in het verpleeghuis dezelfde
vrijheid heeft als thuis?
Hoe mooi zou het zijn als hij de dagbesteding in het
verpleeghuis zou kunnen blijven bezoeken en er ook de maaltijden kan blijven
nuttigen zoals hij dit gewend is en met de mensen met wie hij dit gewend is te
doen?
Ik ben ervan overtuigd dat we er samen voor kunnen zorgen
dat meneer Janssen binnenkort niet alles weer verliest wat vertrouwd is
en dat niet ineens alles anders is, maar een beetje anders...
