Met Riny, bevend als
een rietje, 88 jaar en 46 kg, ga ik een kopje koffie drinken bij de
dagbesteding voor mensen met dementie in verpleeghuis de Dormig. Onder protest, uit
angst voor het onbekende, gaat ze uiteindelijk toch met mij mee. Tijdens de
korte rit naar de Dormig laat Riny me herhaaldelijk merken dat ze boos op mij
is om wat ik haar aan doe.
Nog niet zo lang
geleden is haar man, tevens haar maatje en steun en toeverlaat, overleden. Na
een lang ziekbed heeft zij hem thuis tot aan zijn overlijden verzorgd. Vierentwintig uur per
dag, zeven dagen in de week. En dat maanden lang. Ze heeft hem omringd met haar
liefde, waarbij ze werd ondersteund door haar drie kinderen.
De laatste jaren van
hun leven samen was het Frans, haar man, die haar de weg wees. Hij stelde haar
gerust, gaf haar vertrouwen en nam ongemerkt steeds meer taken over. Totdat
Frans zelf ernstig ziek werd en daarmee volledig afhankelijk werd van Riny en
de kinderen. Toen pas merkten de kinderen dat er meer aan de hand was met hun
moeder dan alleen een vergeetachtigheid.
Nadat de diagnose
dementie is gesteld, hebben we het zorgtraject besproken. Alle
interventies zij erop gericht dat Riny zo lang en zo veilig als mogelijk thuis
kan blijven wonen met passende zorg en begeleiding.
Vanuit mijn jarenlange
ervaring met het werken met mensen met dementie weet ik dat er alleen sprake is
van "passende zorg en begeleiding" als deze wordt geboden door warme,
liefdevolle mensen met aandacht voor de persoon en affiniteit met de mensen met
dementie en hun naasten.
Met andere woorden,
de engelen in de zorg.
Als een soort van
reisleider heb ik Riny en haar familie de weg gewezen in zorgland. Ze toe geleid
naar deze engelen in de zorg. Ten eerste is dat een klein team van toegewijde wijkverpleegkundigen
die twee keer per dag op vaste tijden
naar Riny gaan. Vervolgens
is er de huishoudelijke hulp, tevens maatje, waarmee ze een vriendschappelijke
band heeft opgebouwd en die onderdeel uit maakt van het hele netwerk om haar
heen. En dan het team van de dagbesteding van verpleeghuis de Dormig, waar Riny
drie en een halve dag in de week verblijft. En natuurlijk niet te vergeten haar
kinderen die nu begrijpen waarom moeder is veranderd en beter weten hoe ze van
de mooie momenten met haar kunnen genieten en voor haar kunnen zorgen, zonder
zelf uit balans te raken.
Deze engelen in de
zorg, professionals, mantelzorgers en vrijwilligers, kom ik dagelijks tegen in
mijn werk. Door hen is er sprake van excellente (dementie-)zorg. Mensenmensen
met hart voor de zorg, onzelfzuchtig, bescheiden en deskundig.
Door hen worden de
mensen met dementie gezien, gehoord en begrepen en krijgen ze volledige
aandacht. Dat vraagt een flinke investering in tijd. Zij maken dat de mensen
zich weer waardevol voelen en geven hun leven weer zin.
Op het moment dat ik
met Riny de dagbestedingsruimte binnen loop, komt ons een heerlijk aroma
tegemoet. De pannen staan op het fornuis te pruttelen, want het is bijna
etenstijd. We worden warm en hartelijk ontvangen met een lief praatje en een
kopje heerlijke koffie met een koekje. Direct komt er een oudere dame naar Riny
toe en omhelst haar innig. Het is een oude bekende die haar direct herkent bij
binnenkomst.
De gespannen Riny is
binnen 10 minuten veranderd in een opgeluchte, zelfs opgetogen en spraakzame
dame die zichtbaar geraakt is door deze onverwachte ontmoeting. De twee jaar
die zij inmiddels aan de dagbesteding deelneemt,
geven haar nog
steeds veel plezier, afleiding en zingeving, ondanks haar aanvankelijke
tegenzin.
Engelen in de zorg. Ze
zijn onmisbaar. En toch moeten we ze soms missen. Het is voor mij en de mensen
die ik begeleid met hun familie, dan ook altijd verschrikkelijk als we afscheid
moeten nemen van zo'n engel.
Vorige week heeft
Jessie afscheid genomen van alle mensen van de dagbesteding, hun familie en de
collega's. Zij gaat nu genieten van haar pensioen, maar ik heb al gehoord dat
ze van plan is om vrijwilligerswerk te gaan doen ...in de zorg.
Ondanks dat ze geen
poespas wilde bij haar afscheid, was het een welverdiend warm bad en blijk van
waardering voor 47 jaar tomeloze, onzelfzuchtige, deskundige, maar vooral
liefdevolle inzet bij haar werkgever Meandergroep. Voor mij persoonlijk is zij
een rolmodel op het gebied van warme, menselijke en deskundige aandacht voor alle mensen om haar
heen.
Wat zullen we haar
missen!
Als ambassadeur van
de wijkverpleging voel ik het als mijn plicht om ervoor te zorgen dat de
toegevoegde waarde, van deze bijzondere collega's, mantelzorgers en
vrijwilligers, voor de kwetsbare mensen in onze samenleving, aandacht en
waardering blijven krijgen van alle organisaties, verenigingen en instanties
die met zorg en welzijn te maken hebben.
Zij zijn het hart van
de zorg, maar zoals engelen betaamd zullen zij dit zelf nooit claimen…
