dinsdag 27 februari 2018

Waarom moeilijk doen als het makkelijk én beter kan?

Ondanks dat er een positieve beweging is binnen onze regio om de zorgvraag leidend te laten zijn en de klant centraal te stellen, verbaas ik me nog met regelmaat over de controledrang en de bureaucratie op sommige onderdelen.


 De wijkverpleegkundigen, de casemanagers dementie de wmo-consulenten en de praktijkondersteuners van de huisarts weten als geen ander wat nodig is om doelmatige zorg en begeleiding te bieden aan onze klanten en hun naasten. Daarbij luistert het heel nauw dat de juiste interventies op het juiste moment kunnen worden ingezet en dat er intensief wordt samen gewerkt.
Die juiste interventies bepalen we als zorgverleners samen met de klant en zijn netwerk, dus daarmee zit het wel goed. Maar met de snelheid waarmee we de interventies inzetten om erger te voorkomen, ... daar kan het beter!

Hannie, wmo-consulent in de gemeente belt me ongerust op, nadat ze bij een klant een keukentafelgesprek heeft gevoerd. Zij wil deze heer naar mij verwijzen. Volgens haar is er veel aan de hand.

De heer Simons in kwestie, een 85-jarige weduwnaar, ligt de hele dag en nacht in bed. Hij kan niet meer voor zichzelf zorgen. Hij valt regelmatig en hij komt de laatste maanden niet meer de deur uit. Zijn zus is ten einde raad. Ze heeft de laatste tijd veel ruzies met haar broer omdat hij niets meer doet en niet naar haar luistert.

Het volledige huishouden, de lichamelijke verzorging, de maaltijdvoorziening en de hand- en spandiensten zijn inmiddels volledig overgenomen. De zorgen om haar broer en de mantelzorgtaken bij zus Mia stapelen zich alleen maar op. Hannie vermoedt cognitieve problemen, alcohol-abuses, overbelasting van de zus en eenzaamheid.
De huisarts vindt dat er maar zo snel mogelijk opname in een verpleeghuis moet worden geregeld.
Maar dat wil de heer Simons helemaal niet. Volgens hem gaat het allemaal prima en doet hij nog alles zelf.

"De huisarts vindt dat er zo snel mogelijk
opname in een verpleeghuis moet worden
geregeld."

Binnen twee weken na het telefoontje van Hannie, is de diagnose dementie gesteld. Samen met de heer Simons ben ik bij de dagbesteding gaan kijken. Ik heb zijn zus kunnen uitleggen waardoor de passiviteit en verwaarlozing bij haar broer veroorzaakt werden en we hebben een zorgtraject vastgelegd. Ter overbrugging van de WLZ-indicatie (Wet Langdurige Zorg) heb ik Hannie gevraagd om zoveel als mogelijk uren dagbesteding te indiceren. Hierdoor kan de fors overbelaste zus ontlast worden. Maar bovenal: de heer Simons kan ook weer onder de mensen komen, zijn warme maaltijd genieten en toezicht krijgen,structuur en vooral liefdevolle, warme aandacht. Zodat hij weer een reden heeft om 's morgens zijn bed uit te komen.

Zo gezegd zo gedaan.

Alles geregeld zou je zeggen. Helaas heeft het nog 3 weken geduurd, voordat de heer daadwerkelijk kon starten op de dagbesteding. Want eerst moest alles administratief worden verwerkt. Helaas is het per met ingang van dit jaar niet meer mogelijk om dringend benodigde zorg en begeleiding reeds in te zetten, voordat de indicaties in de systemen van gemeente en zorgaanbieder verwerkt zijn. Nieuwe regeling!

Jammer genoeg blijkt dat de systemen toch nog vaak leidend zijn, met alle mogelijke, nadelige, mijn inziens onnodige consequenties voor de klanten.
Dankzij de beschermengel van de heer Simons en de grote verantwoordelijkheid en tomeloze energie van Mia heeft de bureaucratie in dit geval niet geleid tot een crisisopname of erger.

Excelleren in zorg is de gezamenlijke ambitie die we hebben in Parkstad. Tuig dan geen bureaucratie op, maar breek deze af en geef vertrouwen.
Bij mensen met hoog complexe problematiek kan een dag eerder of later inzetten van de juiste interventies het verschil maken.

Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk en beter kan...



Geen opmerkingen:

Een reactie posten